Opinie o BNP Paribas Bank Polska S.A. (dawniej Bank BGŻ S.A.) w Warszawa

Przyznam szczerze, że jeszcze nigdy nie uczestniczyłem w tak nędznym procesie rekrutacji. Pani kadrowa zadzwoniła, umówiliśmy się na rozmowę, dostałem dane dotyczące czasu i miejsca. Pojawiłem się w umówionym terminie. Podchodzę do recepcji, mówię co i jak. Przemiły pan pokierował mnie do bramek. Zapytałem grzecznie czy ktoś po mnie przyjdzie czy on kogoś powiadomi w ogóle, że przyszedłem. Typ odpowiedział, że nie i że jeżeli mam numer do osoby, z którą odbędzie się rozmowa, to mam się zapowiedzieć. Ok, dzwonię do typa, z którym mam mieć rozmowę - nie odbiera. Dzwonię do kadrowej - nie odbiera. No dobra, wejdę sobie, mam informację w której sali itp. Wjechałem na odpowiednie piętro. Podszedłem do recepcji. Powiedziałem miłej pani co tu robię. Przemiła pani powiedziała, że mam czekać i sobie gdzieś poszła, nie wróciła. No cóż, zacząłem na własną rękę szukać sali (tak, mogłem sobie swobodnie poruszać się po siedzibie BGŻ, bez żadnego nadzoru). Znalazłem wreszcie salę ale nikogo w niej nie było. Zaczekałem przed wejściem. W przeciągu kilkunastu min pojawił się człowiek o aparycji kloszarda. Za duża marynarka, buty niczym clown, twarz usiana pryszczami. Trochę się wstydził, trochę się mnie bał. Zaprosił mnie do sali i poinformował mnie, że przyjdzie jeszcze jeden typ, a pani kadrowej nie będzie. Po kolejnych 15 min przyszedł typ ubrany w "kanciaki" i sportowe buty i magiel dopiero się zaczął. Żadnych pytań technicznych. Miły pan w adidaskach kompletnie nieprzygotowany do rozmowy, bo dziwił się, że nie mam żadnej wiedzy z zakresu finansów mimo, że to nie ja się do nich zgłosiłem tylko to oni mnie na rozmowę zaprosili, bez mojej wcześniejszej aplikacji. Najwyraźniej wiedza o sposobach naliczania odsetek kredytów i inne mało ważne z perspektywy zwykłego zjadacza chleba pierdoły są dla pana M na tyle oczywiste, że warto robić sobie z tego powodu śmieszki. Pan M postawił sobie chyba za punkt honoru by wyprowadzić mnie z równowagi kierując w moją stronę insynuacje dotyczące mojego obecnego zajęcia, bo niby dlaczego ktoś chciał by zmienić stanowisko programisty na coś czym oni się zajmują... Ech, brak słów. To jednak jeszcze nie koniec. W przeciągu tygodnia miałem zostać poinformowany o wyniku rozmowy. I mimo, iż wszyscy zebrani tuż po rozmowie wiedzieli, że nic z tego nie będzie, to odpowiedź dostałem po 2 miesiącach (sic!). Był to wynik mojego trolowania pani z HR, do której skierowałem pytanie dotyczące tego dlaczego nie dała mi znać. Pani jednak pytania nie zrozumiała i po 6-7 wiadomościach odpowiedziała, że moja wiedza jest niewystarczająca by podjąć ze mną współpracę... Tyle, że pytań technicznych na rozmowie nie było, bo "co to jest pivot?" lub "co oznacza null" jako pytanie techniczne nie traktuje. Ach... był bym zapomniał. Pan M sugerował, że jego projekt potrwa jeszcze może ze 2-3 miesiące i strasznie ubolewał nad tym, że mam 3 miesiące wypowiedzenia, wręcz się kłócił ze mną kiedy powiedziałem, że w przeciągu miesiąca mogę być dostępny. Grubo, gruuuuubbbbiutko! Nikomu nie życzę takich przełożonych jak ci dwaj z mojej opowieści. Jeden poczciwy chłopak ale boi się jak ktoś głośniej kichnie, a drugi "przerost formy nad treścią" człowiek, który na lidera się nie nadaje (tak wynikało z definicji organizacji pracy jaką mi przedstawił). Szkoda tracić czas. Aczkolwiek zdaję sobie sprawę, że takich ludzi jest cała masa i raczej ciężko trafić na kogoś na prawdę odpowiedniego, a jak wszyscy wiemy atmosfera w miejscu pracy jest cenniejsza niż kasa.