Witajcie. Pojawiły się ogłuszenia na Automotive Key account managera w całej Polsce. Czy ktoś mógłby coś napisać na temat tego stanowiska?
W najbliższym czasie powinno się ukazać sporo nowych ogłoszeń. Pracownicy licznie zwalniają się z SMC. W ostatnim miesiącu zwolniło się dwóch Automotive Key Accountów.
No ale to warto aplikować? Dlaczego się zwolnili? Ogłoszenie wygląda ciekawie i firma też jest znana na rynku.
tak. ostatnio zatrudniają przez ogłuszenie., Jak w XVI wieku na okręty, bo nikt bo dobroci nie chce
Nie zatrudniają, a chcieliby zatrudniać bo za takie pieniądze nikt tu nie przyjdzie pracować, a stara gwardia się wykrusza.
10000 brutto. Atmosfera jest super. Wszyscy którzy narzekali i psuli atmosferę się już zwolnili.
Wszyscy wiemy Gruby, że interesujesz się astronomią. Ale naprawdę nie musisz nas katować przedrukami z Wikipedii.
(usunięte przez administratora)
Jolka kazała wykasować bo tekst ten zrujnował jej wizerunek.
Ten okręt nabrał wody w kwietniu. Teraz idzie na dno..
Przedstawienie dostwiadczenia zawodowego i swojej osoby. Pytana techniczne.
Pytania dotyczące aspektów zwiazanych z aplikowanym stanowiskiem.
-
Poziom rozmowy:
- Rezultat: Dostałem pracę
W naszej firmie nastała smuta. Ostatni inteligentni handlowcy tacy jak PJ odchodzą. Teraz ton będą nadawały osoby takie jak Braciszkowie z Mysłowic.
Wieża Babel upada
Efekt potwierdzenia, błąd konfirmacji, strategia konfirmacyjna – tendencja do preferowania informacji, które potwierdzają wcześniejsze oczekiwania i hipotezy, niezależnie od tego, czy te informacje są prawdziwe[1]. Powoduje, że ludzie poszukują informacji i zapamiętują je w sposób selektywny, interpretując je w błędny sposób. Efekt ten jest szczególnie silny w przypadku zagadnień wywołujących silne emocje i dotyczących mocno ugruntowanych opinii. Przykładowo, czytając o polityce dostępu do broni, ludzie zwykle preferują źródła, które potwierdzają to, co sami na ten temat sądzą. Mają również tendencję do interpretowania niejednoznacznych dowodów jako potwierdzających ich własne zdanie. Selektywne poszukiwanie informacji, ich zapamiętywanie i interpretowanie jest przytaczane jako wytłumaczenie efektu polaryzacji przekonań (gdy różnica zdań staje się jeszcze większa po zaprezentowaniu dwóm stronom tych samych dowodów), trwałości przekonań (gdy przekonania pozostają niezmienione nawet po obaleniu dowodów, z których wynikały), efektu pierwszeństwa (gdy większa waga przykładana jest do informacji, które uzyskało się wcześniej) i iluzji korelacji (doszukiwania się korelacji tam, gdzie ich w rzeczywistości nie ma). Serie eksperymentów prowadzonych w latach 60. XX wieku pokazały, że ludzie mają tendencję do poszukiwania potwierdzeń dla swoich wcześniejszych przeświadczeń. Późniejsze badania wyjaśniły to jako wynik tendencji do testowania hipotez bardzo selektywnie, skupiając się na jednej możliwości i ignorując alternatywy. W połączeniu z innymi efektami taka strategia wpływa na konkluzje, do jakich ludzie dochodzą. Błąd ten może wynikać z ograniczonych możliwości przetwarzania informacji przez ludzki mózg lub z ewolucyjnej optymalizacji, gdy szacowane koszty tkwienia w błędzie nie są większe niż koszty analizy prowadzonej w obiektywny, naukowy sposób. Efekt potwierdzenia wzmacnia pewność siebie i pozwala ludziom zachować silne przekonania nawet w obliczu przeczących im dowodów. Dlatego może prowadzić do katastrofalnych błędów w podejmowaniu decyzji, w szczególności w przypadku decyzji społecznych, politycznych i militarnych.
Lana Turner Ilustracja Imię i nazwisko Julia Jean Mildred Frances Turner Data i miejsce urodzenia 8 lutego 1921 Wallace Data i miejsce śmierci 29 czerwca 1995 Los Angeles Zawód aktorka Współmałżonek • Artie Shaw (1940–1940; rozwód) • Joseph Stephen Crane (1942–anulowane. 1943–1944; rozwód) • Henry J. Topping jr. (1948–1952; rozwód) • Lex Barker (1953–1957; rozwód) • Fred May (1960–1962; rozwód) • Robert Eaton (1965–1969; rozwód) • Ronald Pellar (1969–1972; rozwód) Lata aktywności 1937–1985 faksymile Commons Multimedia w Wikimedia Commons Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach Strona internetowa Lana Turner (wym. ˈlɑːnə ˈtɜrnər), właśc. Julia Jean Mildred Frances Turner (ur. 8 lutego 1921 w Wallace, zm. 29 czerwca 1995 w Los Angeles) – amerykańska aktorka, symbol seksu lat 40. i 50. Ze względu na status w świecie filmu nazywana „Królową MGM”. W ciągu prawie pięćdziesięcioletniej kariery Turner zdobyła sławę zarówno jako modelka pin-up, jak i aktorka dramatyczna, ale także ze względu na swoje burzliwe życie osobiste. W 1951 r. została nazwana „najbardziej czarującą kobietą w dziejach sztuki międzynarodowej”. W wieku 16 lat związała się z wytwórnią Warner Bros., aby 2 lata później przejść do MGM. Turner zwróciła uwagę krytyków rolą w dramacie Zapamiętają. Na początku lat 40. wystąpiła w takich filmach jak Kulisy wielkiej rewii, Honky Tonk, Odnajdę cię wszędzie, Trzej muszkieterowie. Zazwyczaj grała wówczas role niewinnych, szczerych dziewcząt. Zyskała uznanie jako femme fatale w Listonosz zawsze dzwoni dwa razy. Wymieniana była wśród najlepiej zarabiających obywatelek Stanów Zjednoczonych. W latach 50. wystąpiła m.in. w Pięknym i złym oraz w kasowym przeboju Peyton Place, za rolę w którym została nominowana do Oscara. W 1958 r. Turner znalazła się na czołówkach amerykańskich mediów w związku ze śmiercią Johnny’ego Stompanato. Rok później zagrała w najbardziej dochodowym filmie w karierze, dramacie Zwierciadło życia. W kolejnej dekadzie aktorka występowała rzadziej, m.in. w Madame X, a w latach 70. i 80. już tylko okazjonalnie, m.in. w telenoweli Falcon Crest. W 1971 r. zadebiutowała na scenie teatralnej. Ostatni raz Turner wystąpiła w 1985 r. w serialu Statek miłości. Była ośmiokrotnie zamężna, w tym dwukrotnie z tym samym mężczyzną. Miała jedno dziecko, Cheryl Crane. Zmarła na raka krtani w wieku 74 lat.
Młodość i wykształcenie Ojcem Andrzeja Wajdy był zawodowy wojskowy Jakub Wajda (1900–1940), syn Kazimierza Waydy. Matka reżysera, Aniela z domu Białowąs (1901–1950), pracowała jako nauczycielka. Jego brat Leszek Wajda (1927–2015) był scenografem. Andrzej Wajda urodził się i początkowo wychowywał w Suwałkach; w 1934 roku cała rodzina przeprowadziła się do Radomia, co było związane z awansem Jakuba Wajdy na stopień kapitana. Rodzice zapisali go do Publicznej Szkoły Podstawowej nr 15 im. Mikołaja Reja. W 1938 roku został harcerzem w 20. Radomskiej Drużynie Harcerskiej, gdzie uzyskał rangę zastępowego[1]. Andrzej Wajda z ojcem rozstał się pod koniec sierpnia 1939 roku, gdy ten wraz z 72 Pułkiem Piechoty opuścił Radom i wziął udział w przygotowaniach do obrony Polski przed niemiecką agresją. Gdy 8 września 1939 roku, tydzień po wybuchu II wojny światowej, Niemcy wkroczyli do miasta, znalazło się ono w granicach Generalnego Gubernatorstwa. Z polityki okupantów wynikał określony przepisami zakaz pobierania przez Polaków nauki w szkole średniej; toteż zamiast podjąć naukę w gimnazjum, Andrzej Wajda zdecydował się na pójście do siódmej klasy szkoły powszechnej. Ukończył ją w czerwcu 1940 roku. Tymczasem jego ojciec, po trafieniu do niewoli radzieckiej w kwietniu 1940 roku, padł ofiarą zbrodni katyńskiej, o czym jego rodzina początkowo nie wiedziała[2][3]. Ostatecznie Andrzej Wajda rozpoczął dalszą naukę w gimnazjum na tajnych kompletach. Przerwał jednak ją już po pierwszym roku z powodów finansowych; w celu utrzymania rodziny wraz z bratem Leszkiem podejmował pracę zarobkową w Landwirtschaft Zentrale, gdzie pełnił funkcję magazyniera, a następnie tragarza i pomocnika bednarza. Mimo ciężkiej sytuacji życiowej zainteresował się malarstwem, uczestnicząc w pracach konserwacyjnych i okresowo pobierając nauki w szkole malarskiej w Krakowie. W połowie 1942 roku wstąpił do Armii Krajowej, gdzie pełnił funkcję łącznika. Wczesną jesienią 1943 roku dowiedział się jednak, że osoby z podziemia, które znał, padły ofiarą zasadzki zastawionej przez radomskie (usunięte przez administratora) Ukrywał się następnie w Krakowie aż do późnej wiosny 1944 roku, gdy okazało się, że owi żołnierze zostali zamordowani. Wówczas powrócił do Radomia, gdzie zapisał się do Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych „Przyszłość”[4]. Po zakończeniu wojny rozpoczął w 1946 roku studia malarskie na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jeszcze przed złożeniem dokumentów zamierzał odwiedzić swojego byłego nauczyciela Wiktora Langnera. Kilka dni przed wizytą Wiktor Langner został jednak aresztowany, a Andrzej Wajda w wyniku zasadzki trafił do Komendy Wojewódzkiej Urzędu Bezpieczeństwa; wydostał się z niej jedynie dzięki koneksjom swojego stryja Gustawa, dzięki czemu mógł rozpocząć studia. Miał już za sobą kilka prac malarskich, między innymi Przedmieście Krakowa (1943). Podczas studiów na ASP dołączył do Grupy Młodych Plastyków, inspirowanej nurtami prymitywizmu, surrealizmu i abstrakcjonizmu. Tam stworzył takie obrazy jak Mózg hydraulika (1947, druga wersja 1950), Las w górach, Wschodnie miasto i Rajski ptak (1948). Jesienią 1948 roku dołączył do Grupy Samokształceniowej prowadzonej przez Andrzeja Wróblewskiego. W lipcu 1949 roku Andrzej Wajda zrezygnował jednak ze studiów na akademii, wraz z Konradem Nałęckim podejmując studia z reżyserii na Szkole Filmowej w Łodzi[5]. Studia ukończył w roku 1953, ale dyplom otrzymał dopiero w roku 1960[6]; wynikało to z faktu, iż nie udało mu się wcześniej wykonać pracy dyplomowej[7]. Twórczość filmowa 1950–1959 Na początku lat 50. Andrzej Wajda zadebiutował trzema etiudami szkolnymi: fabularnym Złym chłopcem (1951) na podstawie noweli Antona Czechowa[8], dokumentalną Ceramiką iłżecką (1951)[9] oraz dokumentalną Kiedy ty śpisz (1953)[10]. Sam reżyser uznał je za nieudane, co wynikało z amatorskiego wykonania pierwszej z nich, interwencji „koleżeńskiego kolektywu” w przypadku drugiej oraz nietrafionego konceptu trzeciej. Żadna z jego etiud nie została więc zgłoszona do pracy dyplomowej[7]. Młody filmowiec miał wziąć także udział w reżyserii socrealistycznego filmu Cztery opowieści, do którego napisał scenariusz, jednak projekt jego nowelki Kasia z tkalni numer trzy został odrzucony przez kierownictwo szkoły, a film ostatecznie otrzymał nazwę Trzy opowieści. Po ukończeniu łódzkiej szkoły filmowej Andrzej Wajda stał się współpracownikiem Aleksandra Forda, pracując przy jego filmach Młodość Chopina i Piątka z ulicy Barskiej[7]. Pełnometrażowym debiutem fabularnym reżysera było Pokolenie na podstawie powieści Bohdana Czeszki. Film ten, oparty na porzuconym projekcie Forda[11], został wyprodukowany w 1954 roku i miał premierę rok później; pojawiła się w nim plejada młodych aktorów, wśród nich Tadeusz Janczar, Roman Polański, Tadeusz Łomnicki i Zbigniew Cybulski. Traktował on o młodych aktywistach Gwardii Ludowej, którzy w czasie II wojny światowej organizują konspirację przeciwko hitlerowcom[12].
Alfred Joseph Hitchcock urodził się 13 sierpnia 1899 w Leytonstone (należącym ówcześnie do Essex), dzielnicy położonej pięć mil od wschodniej części Londynu, wchodzącej w skład London Borough of Waltham Forest[a][2]. Był najmłodszym dzieckiem Williama Hitchcocka (1862–1914) i Emmy Jane Hitchcock (z domu Whelan; 1863–1942). Miał dwoje starszego rodzeństwa: brata Williama (1890–1943) i siostrę Ellen Kathleen (nazywaną „Nellie”[3]; ur. w 1892)[4]. Rodzice Hitchcocka byli gorliwymi katolikami z irlandzkimi korzeniami[4]. William Hitchcock, podobnie jak jego ojciec Joseph (ur. w 1831), był sprzedawcą warzyw[5] i dobrze prosperującym handlowcem[6]. Prowadził sklep spożywczy przy High Road 517[2]. Był człowiekiem o emocjonalnej naturze, a silne nerwobóle powodowały przebarwienia skóry[6]. W jednej z rozmów Alfred Hitchcock wspominał: „Pamiętam, że ojciec codziennie szedł do pracy w ciemnym garniturze, białej, wykrochmalonej koszuli i ciemnym krawacie”[6]. Emma Jane Hitchcock, wywodząca się z klasy średniej, zajmowała się domem[6]. Z uwagi na dobre wychowanie, Hitchcock nazywany był przez ojca „jagniątkiem bez skazy”, sam zaś wspominał, jak każdego wieczoru stawał w nogach łóżka matki, by opowiadać o wszystkich swych uczynkach danego dnia, dobrych i złych[3]. Kiedy Hitchcock miał 6 lub 7 lat, rodzina przeniosła się do dzielnicy Limehouse, która pod koniec XVII stulecia stała się integralnym składnikiem londyńskiego East Endu[3]. William Hitchcock nabył dwa sklepy rybne przy Salmon Lane, ulicy znajdującej się nieopodal Limehouse Basin i Tamizy. Rodzina zamieszkała pod numerem 175[3]. Limehouse uchodziło za „nieokrzesaną i hałaśliwą” okolicę, będącą ucieleśnieniem tego, co nazywano „cuchnącą stertą” wschodniego Londynu[7]. Przyszły reżyser rzadko wspominał okres młodości, lecz przywoływał sytuację, w której jego ojciec porozumiał się z miejscowym policjantem, by ten zamknął go w celi na kilka minut, kiedy wrócił spóźniony z wyprawy po mieście. Wydarzenie to miało tłumaczyć trwający całe życie lęk Hitchcocka przed policją, a także fascynację winą i karą[7]. Od najmłodszych lat interesował się kinem. Jako 8 i 9-latek oglądał krótkie, trzy- lub czterominutowe obrazy takie jak W pociągu gnającym donikąd i Hala podróże i sceny ze świata[8]. Podziwiał produkcje z udziałem D.W. Griffitha, Douglasa Fairbanksa, Harolda Lloyda i Mary Pickford[8]. Regularnie czytał czasopisma poświęcone tematyce filmowej. W księgarni przy Leicester Square kupował „The Bioscope” i „Kinematograph Weekly”[9]. Wraz z rodzicami odwiedzał cyrk na Wanstead Flats i Stratford Music Hall, gdzie wystawiano pantomimy, skecze i włoskie operetki[9].
(usunięte przez administratora)
trafne rzetelne podsumowanie
polecam
mozna wiecej?
brawo za odwage
wolne sądy!
podpisuje sie pod tym postem
W XV wieku William Withering stwierdził, że trójtlenek arsenu stosowany w małych dawkach wykazuje działanie lecznicze[5]. W XVIII wieku Thomas Fowler sporządził 1% roztwór arszeniku i węglanu potasu, który stosowany był w leczeniu chorób skóry (przede wszystkim łuszczycy) aż do XX wieku[7]. Powstał również lek oparty na bazie arsenu – salwarsan – stosowany w leczeniu kiły, zsyntetyzowany przez Paula Ehrlicha. Został on jednak wyparty przez penicylinę[8]. Związki arsenu były powszechnie wykorzystywane w leczeniu różnych chorób w XIX i na początku XX wieku[7][9][10]. Pierwsze doniesienia o aktywności przeciwnowotworowej trójtlenku arsenu pochodzą z 1878 roku, kiedy to w raporcie Boston City Hospital opisano działanie roztworu Fowlera obniżające poziom leukocytów we krwi u dwóch zdrowych osób i jednego chorego[5][11]. Trójtlenek arsenu był stosowany w leczeniu białaczki aż do momentu wprowadzenia radioterapii. Powrócił do łask w latach 30. XX wieku, kiedy to pojawiły się pierwsze badania potwierdzające wysoką skuteczność trójtlenku arsenu w leczeniu przewlekłej białaczki szpikowej[12]. Pod koniec lat 60. XX w. lekarzy pracujących w Akademii Medycznej w Harbin w Chinach wysłano do ośrodka zajmującego się tradycyjną medycyną chińską. Stosowano tam maść na czerniaka, której głównym składnikiem był arszenik. W tamtych czasach arsenał leków przeciwnowotworowych był bardzo ograniczony, wobec czego lekarze zaczęli stosować arszenik. Pierwsze próby opierały się na doustnym podawaniu tej substancji, wykazywała ona jednak silne działanie toksyczne. W marcu 1971 rozpoczęto pierwsze próby, w których arszenik podawano dożylnie. W takiej postaci wykazywał znacznie mniejszą toksyczność. Przez wiele lat tlenek arsenu(III) podawano chorym z różnymi nowotworami, najlepsze efekty uzyskując w leczeniu ostrej białaczki promielocytowej[13]. Spośród pacjentów uczestniczących w pierwszej serii prób w Harbin więcej niż połowa przeżyła 5 lat. Dzięki temu badania rozszerzono na inne ośrodki w Chinach[14][15], a następnie zorganizowano je w Sloan-Kettering Memorial Institute w Nowym Jorku[16]. Wyniki badań klinicznych okazały się na tyle korzystne, że w 2000 roku lek uzyskał aprobatę FDA[17]. Mechanizm działania Białko antyapoptotyczne Bcl-2 (izoforma 1)[18] Czynnik AIF – jedno z "białek śmierci"[19] APAF-1 – jedno z "białek śmierci" (na ilustracji związane z ATP)[20] Bak – jedno z białek proapoptotycznych[21] Bax – jedno z białek proapoptotycznych[22] Czynnik transkrypcyjny NF-κB (na ilustracji powiązany z DNA)[23] Kinaza JNK[24] Mechanizm działania trójtlenku arsenu jest złożony i nie do końca poznany. Ogólnie rzecz ujmując, lek hamuje proliferację komórek nowotworowych oraz doprowadza do ich różnicowania i/lub apoptozy, która przebiegać może w różny sposób, w zależności od zaangażowanych w nią organelli komórkowych i procesów biochemicznych. Trójtlenek arsenu indukuje apoptozę na drodze: oddziaływania z receptorami błony komórkowej (ścieżka zewnętrzna) oddziaływania z mitochondriami (ścieżka wewnętrzna) Pierwsza z tych dróg polega na połączeniu ligandu z receptorem znajdującym się na powierzchni błony komórkowej. Zespolenie tych dwóch cząstek prowadzi do aktywacji wielu różnych genów oraz uwalnia kaskadę białek, charakterystycznych dla procesu apoptozy[25]. Trójtlenek arsenu oddziałuje również na mitochondria. Jedną z pierwszych zmian w ich strukturze, wywołaną działaniem leku, jest otwarcie megakanałów i wypływ tzw. białek śmierci, przede wszystkim cytochromu C, APAF-1 (czynnik aktywacji proteaz apoptotycznych, ang. apoptotic peptidase activating factor 1), czynnika AIF, białka Smac/DIABLO i endonukleazy z przestrzeni międzybłonowej mitochondriów do cytozolu. W cytoplazmie powstaje kompleks białek zwany apoptosomem, który uruchamia dalsze procesy prowadzące do apoptozy[26]. Bez względu na to, czy apoptoza indukowana jest zewnętrznie czy wewnętrznie, zawsze biorą w niej udział kaspazy, których aktywacja nieodwracalnie prowadzi komórkę na drogę programowanej śmierci[27][28]. Ponadto apoptoza regulowana jest przez białka z rodziny Bcl-2, które działać mogą zarówno pro-, jak i antyapoptotycznie[29]. Przyczyną występowania ostrej białaczki promielocytarnej jest translokacja genu kodującego receptor kwasu retinowego (RAR α) z chromosomu 17 w pobliże genu PML, znajdującego się na chromosomie 15. Prowadzi to do fuzji genów i powstania produktu PML/RAR α[30]. Białko to hamuje różnicowanie oraz śmierć komórek, w których się znajduje. Trójtlenek arsenu, już w małych stężeniach, powoduje rozpad PML/RAR α, przywracając w ten sposób (częściowo) różnicowanie zmienionych nowotworowo promielocytów[31]. Trójtlenek arsenu aktywuje kinazę JNK, zwaną również kinazą N-końca białka c-jun (ang. c-jun N-terminal kinase) lub kinazą aktywowaną stresem (ang. stress-activated protein kinase – SAPK), należącą do rodziny kinaz MAPK (ang. mitogen-activated protein kinases). Enzymy te mają kluczowe znaczenie dla przekazywania sygnałów w komórce.
Najbardziej widoczne gromady otwarte, takie jak Plejady, rozpoznano jako grupy gwiazd już w starożytności. Inne, widziane jako źródła rozmytego światła, czekały na odkrycie ich gwiazdowej natury aż do wynalezienia teleskopów. Obserwacje teleskopowe ujawniły dwa różne typy gromad gwiazd – jeden z nich to gromady zawierające setki tysięcy gwiazd, o regularnej kulistej koncentracji, znajdujące się głównie wokół centrum Drogi Mlecznej; drugi to gromady znacznie mniej bogate w gwiazdy, o bardziej nieregularnych kształtach, rozsiane po całym niebie. Te pierwsze astronomowie ochrzcili gromadami kulistymi, te drugie – otwartymi (nazywane też czasem gromadami galaktycznymi). Już bardzo wcześnie zauważono, że gwiazdy w gromadach otwartych są fizycznie powiązane. W 1767 roku John Michell obliczył prawdopodobieństwo tego, że choćby jedna gromada gwiazd podobna do Plejad jest wynikiem przypadku na 1 do 496 tysięcy[1]. Gdy astrometria stała się dokładniejsza, zauważono, że gwiazdy wewnątrz gromady poruszają się tym samym ruchem własnym. Wraz z rozpowszechnieniem spektroskopii odkryto natomiast, że mają również tę samą prędkość radialną. Te obserwacje wykazały, że gromady składają się z gwiazd uformowanych w tym samym czasie i związanych w grupę. Gromady otwarte i kuliste są generalnie łatwo rozróżnialnymi typami ciał niebieskich. Gdy jednak gromada kulista jest słabiej skoncentrowana lub gromada otwarta wyjątkowo bogata, wtedy trudniej jest je odróżnić. Niektórzy astronomowie twierdzą, że oba typy gromad gwiazd powstają w ten sam sposób, z tą tylko różnicą, że warunki sprzyjające powstawaniu niezwykle bogatych gromad kulistych, zawierających setki tysięcy gwiazd, już nie zachodzą w naszej Galaktyce. Obecnie (sierpień 2011) w Drodze Mlecznej znamy około 2500 gromad otwartych, choć astronomowie szacują, że może ich być nawet 30 000, wciąż ukrywających się za gazem i pyłem[2].
Korelacja rang Spearmana (lub: korelacja rangowa Spearmana, rho Spearmana) – jedna z nieparametrycznych miar monotonicznej zależności statystycznej między zmiennymi losowymi. Pierwotny pomysł korelowania rang był już znany wcześniej i pochodził od Bineta i Henriego[6], jednak współczynnik ten został solidnie opisany i rozpropagowany dopiero w 1904[7] przez angielskiego psychologa Charlesa Spearmana. Zauważył on, że w wielu badaniach nie da się zastosować klasycznego współczynnika korelacji lub daje on nieistotne wyniki ze względu na nadmiar obserwacji odstających[8]. Spearman zdefiniował swój współczynnik jako zwykły współczynnik korelacji Pearsona, liczony dla rang zmiennych (stąd nazwa współczynnik korelacji rang)[8]. Obecnie stosowanych jest kilka jego wersji, nieznacznie różniących się od siebie. Ich wartości są identyczne w przypadku, gdy obserwacje każdej zmiennej w próbie nie powtarzają się. Jeśli jednak nie jest to prawdą, to współczynnik korelacji dla rang opisuje jedynie wzór (2) i jego odmiany[9]. Mimo to często używany jest też prostszy wzór (7)[10].
Kolej dużych prędkości w Polsce – istniejący, rozbudowywany system linii i taboru kolejowego dużych prędkości, które umożliwiają prowadzenie planowych przewozów z prędkością co najmniej 200 km/h. Regularny ruch w Polsce został uruchomiony w grudniu 2014. Na większości linii kolejowej nr 4 pociągi ED250 Pendolino, należące do przewoźnika PKP Intercity, jeżdżą z prędkością maksymalną 200 km/h. Wraz z postępem prac remontowych na liniach kolejowych odcinek linii nr 4 dostosowany do prędkości 200 km/h ma się wydłużyć. Uzyskanie prędkości 200 km/h ma być możliwe również na fragmentach linii nr 9.
istoria oświaty w Trzebiatowie obejmuje okres działalności oświatowej miasta od I poł. XIV w. do czasów współczesnych. W większych skupiskach ludności obserwuje się rozwój oświaty, który był dostosowany do potrzeb lokalnych, kościelnych oraz państwowych. W Trzebiatowie na przestrzeni wieków rozwijały się m.in. szkoły: łacińska (XIV–XIX w.), partykularna (XVI w.), fundacyjna (XVIII w.), elementarna, dla ubogich, gimnazjum (XIX w.), średnia (XX w.), w tym prywatne szkolnictwo oraz tzw. szkoła pokątna (do 1734). Reformy oświatowe przeprowadzone przez Królestwo Prus (XVIII w.) wprowadziły powszechny obowiązek szkolny dla dzieci w wieku 5–12 lat. Do XIX w. w szkołach kształcono przede wszystkim chłopców. W wyniku reform z 1800 w Trzebiatowie powstała pierwsza szkoła dla dziewcząt, następnie placówki koedukacyjne. Od 1887 Cesarstwo Niemieckie wprowadziło system zarządzania centralnego, tym samym szkoły przekształcono w placówki państwowe. Po 1945 w Trzebiatowie rozwijała się polska oświata. Wprowadzono powszechny obowiązek szkolny oraz centralny zarząd nad rozwojem edukacji (1945). W mieście do reformy oświaty w 1999 powstały szkoły podstawowe, średnie i zawodowe. Wskutek zmian oświatowych zostało utworzone gimnazjum i szkoły ponadgimnazjalne. Rozwinęło się także szkolnictwo prywatne i dla pracujących.
(usunięte przez administratora)
Biorą każdego jak leci.
Radek? Po co ci drugi etat w SMC?
jest bardzo trudno. jeszcze nie cała rodzina na swoim
(usunięte przez administratora)
nasz dyrektor oszczacował potencjal pneumatyki w całej Polsce na 180-200 mln zł. sprzedajemy za 85 mln, czyli mamy 40% rynku,a pozostałe 80% ma Festo :)
Premie w tym roku beda nizsze,poniewaz cześc poszła na sfinansowanie usunięcia negatywnych wpisów czyli tzw poprawę PR
Dysk rozproszony – region Układu Słonecznego rozciągający się za orbitą Neptuna, sięgający ponad 100 j.a. od Słońca oraz ponad 40° powyżej i poniżej ekliptyki. W obszarze tym krąży wiele małych ciał po orbitach o dużej ekscentryczności i inklinacji. Są to jedne z najdalszych i najzimniejszych obiektów w Układzie Słonecznym[1]. Ich orbity przypuszczalnie są wynikiem grawitacyjnego „rozproszenia” wywołanego przez gazowe olbrzymy. Orbity te wciąż ulegają perturbacjom wywoływanym przez Neptuna. Wewnętrzny obszar dysku rozproszonego pokrywa się z Pasem Kuipera[2] i w literaturze naukowej rozróżnienie pomiędzy obiektami dysku rozproszonego i (usunięte przez administratora) jest często niedokładne. Niektórzy astronomowie rozszerzają definicję (usunięte przez administratora), tak żeby obejmowała również dysk rozproszony[3]. W tym artykule dysk rozproszony jest traktowany jako osobne pojęcie. Ze względu na jego niestabilność dysk rozproszony uważa się za główne źródło większości komet okresowych. Centaury, planetoidy krążące pomiędzy orbitami Jowisza i Neptuna, są uważane za stadium przejściowe w migracji obiektów z dysku rozproszonego do wewnętrznych rejonów Układu Słonecznego[4]. Zaburzenia wywołane przez grawitację gazowych olbrzymów w końcu wysyłają takie ciała albo w kierunku Słońca, albo na bardzo dalekie orbity do Obłoku Oorta.
Często zadawane pytania
-
Jak się pracuje w SMC Industrial Automation Sp.z o?
Zobacz opinie na temat firmy SMC Industrial Automation Sp.z o tutaj. Liczba opinii, które napisali obecni i byli pracownicy oraz kandydaci do pracy to 84.
-
Jakie są opinie pracowników o pracy w SMC Industrial Automation Sp.z o?
Liczba opinii, które napisali obecni i byli pracownicy to 75, z czego 8 to opinie pozytywne, 16 to opinie negatywne, a 51 to opinie neutralne. Sprawdź tutaj!
-
Jak wygląda rekrutacja do firmy SMC Industrial Automation Sp.z o?
Kandydaci do pracy w SMC Industrial Automation Sp.z o napisali 3 opinii na temat procesu rekrutacyjnego. Zobacz szczegóły tutaj.
