Opinie o Abbott Laboratories Poland Sp. z o.o. w Warszawa

ostatni gasi światło. miejsce pracy toksyczne, nie do polecenia nikomu.absolutnie

Zacznę od tego dnia, kiedy wyjechałem z “Pencey”. “Pencey” to prywatna szkoła średnia w Agerstown, w Pensylwanii. Słyszeliście chyba o niej. A już co najmniej musieliście zauważyć reklamę. Ogłasza się w stu ilustrowanych pismach, zawsze tym samym obrazkiem: chłopak konno skacze przez płotek. Jakby w “Pencey” nic innego człowiek nie robił, tylko grał w polo od rana do nocy. A ja tam przez cały czas nawet szkapy z bliska nie widziałem. Pod obrazkiem jest taki napis: “Od 1888 roku kształtujemy charaktery i oświecamy umysły, wychowując chłopców na wspaniałych młodzieńców”. Wszystko to bujda. Ani w “Pencey”, ani w żadnej innej szkole nie kształtują charakterów. Nie spotkałem też wspaniałych młodzieńców z oświeconym umysłem itd. No, może dwóch. Najwyżej! Ale ci, zdaje się, już tacy do “Pencey” przyjechali. Wracając do rzeczy: była tego dnia sobota i mecz piłki nożnej z drużyną z Saxon Hall. Wielki szum się robiło koło tego meczu, bo to ostatnie spotkanie w roku; taki był nastrój, że jakby ukochana szkoła nie wygrała, to chyba sobie w łeb palnąć z rozpaczy. Jakoś o trzeciej po południu wdrapałem się cholernie wysoko na Thomsen Hill, gdzie stoi rozwalona armata z czasów Wojny Rewolucyjnej. Stamtąd masz jak na patelni całe boisko, obie drużyny ganiające po polu. Głównej trybuny nie widać za dobrze, ale słyszałem wrzask; po stronie “Pencey” publika ryczała okropnie, bo tam siedziała cała nasza szkoła, mnie jednego tylko brakowało, a po stronie Saxon Hall ledwie kto miauknął, bo drużyna gości, jak zwykle, mało swoich kibiców ściągnęła. Babek nigdy dużo na meczach nie bywa. Tylko seniorom wolno swoje dziewczęta przyprowadzać. Okropna ta nasza buda pod każdym względem. Lubię od czasu do czasu wybrać się gdzieś, gdzie można popatrzeć na dziewczęta, nawet jeżeli drapią się albo nosy wycierają, albo zwyczajnie śmieją się czy gadają między sobą. Selma Thurmer, córka naszego dyrektora, dość często pokazywała się na zawodach sportowych, ale Selma nie należała do babek, za którymi się szaleje. Zresztą bardzo była sympatyczna, kiedyś jadąc z Agerstown siedziałem przy niej w autobusie i trochę z sobą rozmawialiśmy. Dość ją lubiłem. Miała za duży nos, paznokcie obgryzione aż do krwi i przypinała sobie sztuczne piersi sterczące na pół mili, ale jakoś człowiekowi było jej żal. Co mi się w niej podobało, to że nie przechwalała się, jaki z jej ojca wielki człowiek. Pewnie sama rozumiała, że jej stary to obłudnik i fajtłapa. Znalazłem się na szczycie Thomsen Hill zamiast na dole, na boisku, dlatego że właśnie wróciłem dopiero co z Nowego Jorku z drużyną szermierzy. Na swoje nieszczęście byłem kapitanem tej drużyny. Wyszła z tego wielka heca. Pojechaliśmy rankiem do Nowego Jorku na spotkanie z reprezentacją szkoły do McBurneya. Tylko że wcale nie doszło do spotkania. Zostawiłem florety, cały sprzęt, wszystko – w kolei podziemnej. Nie moja wina. Wciąż musiałem patrzeć na plan, żeby nie przegapić stacji, na której mieliśmy wysiąść. No i wróciliśmy do “Pencey” około pół do trzeciej zamiast wieczorem na kolację. Przez całą powrotną podróż moja drużyna nie odzywała się do mnie. Nawet się nieźle ubawiłem. Poza tym nie poszedłem na boisko z drugiej jeszcze przyczyny: chciałem pożegnać się z nauczycielem historii, starym Spencerem. Zachorował na grypę, więc myślałem, że już go nie zobaczę przed feriami gwiazdkowymi. Ale on napisał do mnie, żebym przed wyjazdem do domu koniecznie do niego zajrzał. Wiedział, że po świętach już nie wrócę do “Pencey”. Zapomniałem o tym napisać: wylali mnie z budy. Miałem już nie wracać po świętach, bo zawaliłem cztery przedmioty, nie pracowałem i w ogóle. Kilka razy mnie ostrzegali i namawiali, żebym wziął się do nauki, zwłaszcza przed egzaminami międzysemestralnymi, kiedy rodzice przyjechali na rozmowę ze starym Thurmerem – ale ja nie słuchałem. W końcu mnie wylali. Często zresztą wylewają stąd chłopców. W “Pencey” pilnują wysokiego poziomu szkoły. To fakt. Słowem przyszedł grudzień, a zimno było, szczególnie na tej głupiej górze, jak wszyscy diabli. Miałem na sobie płaszcz wiosenny, ręce gołe. Na tydzień przedtem ktoś mi ukradł z mego pokoju wielbłądzie palto, a z nim razem rękawiczki na futrze, bo były w kieszeni. W “Pencey” roi się od złodziei. Chłopcy przeważnie pochodzą z bogatych rodzin, a mimo to wciąż się trafiają kradzieże. Im droższa szkoła, tym więcej złodziei, słowo daję! Stałem więc koło tej rozwalonej armaty, patrzałem z góry na mecz i portkami trząsłem z zimna. Właściwie to nawet nie bardzo patrzałem na mecz. Naprawdę zatrzymałem się, tam dlatego, że chciałem poczuć, że się żegnam z “Pencey”. Bo już nieraz wyjeżdżałem ze szkół i różnych miejscowości, a wcale nie czułem, że się z nimi rozstaję. Nie cierpię tego. Wszystko mi jedno, niech pożegnanie będzie smutne albo nieprzyjazne, ale niech wiem, że się żegnam. Bez tego człowiekowi jakoś głupio. Udało mi się tym razem. Nagle przypomniałem sobie coś, co pomogło mi odczuć, że się s

Kiedy w domu wydało się, że wypadłem najgorzej na klasówce z matematyki, zrobiła się straszna afera! Jakby to była moja wina, że Kleofas jest chory i nie było go na klasówce! No bo co w końcu, kurczę blade, ktoś musi być najgorszy, kiedy go nie ma! Tata bardzo krzyczał, mówił, że szykuję sobie piękną przyszłość, no! no!, i że warto było wypruwać z siebie żyły, żeby osiągnąć taki rezultat, ale że oczywiście, ja myślę tylko o zabawie, a nie o tym, że kiedyś go zabraknie i kto wtedy zapewni mi byt, że on w moim wieku był zawsze wzorowym uczniem, że jego tata był strasznie dumny z mojego taty i że zastanawia się, czy nie lepiej oddać mnie do terminu w pierwszym lepszym warsztacie, zamiast dalej posyłać do szkoły, a ja powiedziałem, że bardzo chętnie zostanę terminatorem. Wtedy tata zaczął wykrzykiwać mnóstwo niemiłych rzeczy, a mama powiedziała, że jest pewna, że postaram się uzyskać w szkole lepsze wyniki. – Nie – powiedział tata. – To byłoby zbyt proste. Tak łatwo mu to nie przejdzie. Znajdę korepetytora, zapłacę, ile będzie trzeba, ale nie chcę, żeby mówiono, że mój syn jest kretynem. W czwartki, zamiast oglądać jakieś głupoty w kinie, będzie pobierał lekcje matematyki. Dobrze mu to zrobi. No więc zacząłem płakać, krzyczeć i kopać, gdzie popadnie. Powiedziałem, że nikt mnie nie kocha, że wszystkich pozabijam, a potem sam się zabiję, i tata zapytał, czy chcę dostać klapsa. Wtedy się obraziłem, mama powiedziała, że przez każdy taki wieczór przybywa jej kilka lat, i siedliśmy do kolacji. Były frytki. Przepyszne. Następnego dnia tata oznajmił mamie, że Barlier, kolega taty, który pracuje w tym samym biurze, polecił mu korepetytora, syna swojego kuzyna, który podobno jest świetny z matematyki. – To student – powiedział tata – pierwszy raz będzie udzielał lekcji, ale tym lepiej, ma świeży umysł i nie popadł jeszcze w rutynę. Poza tym warunki są korzystne. Próbowałem jeszcze trochę popłakać, ale tata spojrzał na mnie groźnie, a mama powiedziała, że jeśli powtórzymy scenę z wczorajszego wieczora, to ona wyprowadzi się z domu. Więc nic już nie mówiłem, ale dąsałem się aż do deseru (budyń!). A potem, w czwartek po południu, ktoś zadzwonił do drzwi, mama poszła otworzyć i wpuściła pana w grubych okularach, który wyglądał jak Ananiasz, tylko trochę starszy. – Nazywam się Cazales – powiedział pan. – Przychodzę w sprawie korepetycji. – Doskonale – powiedziała mama. – Jestem mamą Mikołaja, a to jest Mikołaj, pański uczeń. Mikołaj! Chodź przywitać się z panem nauczycielem. Z panem Cazalesem podaliśmy sobie rękę bez ściskania. Ręka pana Cazalesa była cała mokra. Trochę się bałem, ale mama kazała mi zaprowadzić pana Cazalesa do mojego pokoju, żeby mi udzielił lekcji. Weszliśmy do pokoju i usiedliśmy przy moim stole. – Ych... – zaczął pan Cazales. – Co robicie w szkole? – Bawimy się w Lancelota – odpowiedziałem. – W Lancelota? – spytał pan Cazales. – Tak, do zeszłego tygodnia graliśmy w dwa ognie – wyjaśniłem – ale Rosół, nasz opiekun, skonfiskował nam piłkę i do końca semestru nie wolno przynosić innej. A żeby się bawić w Lancelota, wystarczy, że jeden stanie na czworakach, o tak, i jest koniem, a drugi siada na nim i jest rycerzem. A potem rycerze walczą, waląc się po głowach. To Euzebiusz wymyślił tę zabawę, a Euzebiusz... – Proszę usiąść z powrotem! – powiedział pan Cazales, który patrzył na mnie zza okularów okrągłymi oczyma. Więc siadłem z powrotem, a pan Cazales powiedział, że nie pyta o to, co robimy na przerwie, ale o to, co robimy na matematyce. To mnie zbiło z tropu, nie myślałem, że tak od razu weźmiemy się do pracy. – Robimy ułamki – powiedziałem. – Dobrze – powiedział pan Cazales – proszę pokazać mi zeszyt. Pokazałem mu i pan Cazales popatrzył na zeszyt. Potem popatrzył na mnie, zdjął okulary, przetarł szkła i znowu popatrzył na zeszyt. – To co jest dużymi literami na czerwono, to są uwagi pani – wytłumaczyłem. – Tak – powiedział pan Cazales. – No to zacznijmy. Co to jest ułamek? Ponieważ nie odpowiadałem, pan Cazales powiedział: – To jest liczba... – To jest liczba – powtórzyłem. – Wyrażająca jedną lub więcej... – Wyrażająca jedną lub więcej – powtórzyłem. – Części całości... – Części całości – powtórzyłem. – Podzielonej na co? – spytał mnie pan Cazales. – Nie wiem – odpowiedziałem. – Podzielonej na równe części! – Podzielonej na równe części! – powtórzyłem. Pan Cazales otarł sobie czoło. – Wyjaśnijmy to – powiedział – na konkretnym przykładzie. Weźmy na przykład ciastko, albo jabłko... Albo nie. Masz tut

Kierownicy to zwykle (usunięte przez administratora) nie zawahają się najgorszych metod, byle wejść w tyłek swojej przelożone. Cała impreza działa jak domek z kart. Na górze - stara - siedzi i dzieli przywileje. Reszta piesków zakredytowanych po sufit - skamle,(usunięte przez administratora). Z tego co słychać było na nsm - idzie wielka sraka, i uspokajanie nie pomoze. Domek z kart niebawem rozsypie się w pył. Co co mądrzy to już na rozmowach siędzą w innych firmach. Układ zamknięty - wkrótce przestanie istnieć