Wandoo Finance Sp. z o.o.

Ok, praca w firmie Wandoo była naprawdę w porządku. Wszyscy się lubiliśmy, zależało nam na firmie, osiągaliśmy targety, które były, delikatnie mówiąc bardzo ambitne. Większość osób się angażowała ponad zakres swojej pracy. Z przełożonymi dało się porozmawiać, dogadać, a nawet przekazać swoje pomysły do realizacji. Atmosfera była naprawdę fajna - taka minikorporacja, z ludzką twarzą. Ale, jak to mówią, nic nie może przecież wiecznie trwać. I tak też się stało, wraz z pomysłem zatrudnienia z konkurencji osoby zarządzającej sprzedażą, która epicko zruinowała całe miejsce i zespół. Od czasu zatrudnienia tej osoby, wszystko zaczęło się zmieniać. Począwszy od kłamstw, niedomówień, manipulacji dotyczących targetów, systemu premiowania, zakresu obowiązków poszczególnych działów, bezsensownych obietnicach, skończywszy na tym, że do zespołu zaczęto dołączać osoby z kręgu jego znajomych, najpewniej na korzystniejszych warunkach. Nowe zasady, nowe procedury, które w zasadzie nie mają żadnego sensu, atmosfera, którą nożem można kroić. Kłamstwa na rozmowach kwalifikacyjnych, obiecywanie złotych gór potencjalnym kandydatom na pracowników na fejsie w "zweryfikowanych" grupach dla poszukujących pracy, pisanie o zarobkach rzędu 5000 netto, chociaż faktycznie jest to o wiele, wiele mniejsza kwota + beznadziejne podejście do stałych pracowników. Nie wspomnę tu o zrealizowanym pomyśle dresscode'u, w firmie, w której zarabia się 2 tysiące na rękę w większości działów podstawy, wymagaj garnituru od facetów, od kobiet stroju biznesowego, bo w konkurencji, w której ta osoba pracowała tak było, brawo! xD Faktycznie, ma to baaaaaaaaardzo duży wpływ na jakość pracy, kulturę pracy w firmie, w której żadna z osób nie ma fizycznego kontaktu z Klientem. Dobitnym dowodem na to, jak bardzo jest źle jest fakt, ile osób się zwolniło w przeciągu ostatnich kilku miesięcy i złożyło wypowiedzenie. Smutne, przykre, ale prawdziwe. Tonąca łajba z dwójką kapitanów na wzburzonym oceanie, z której jeden odurzony złudzeniem wielkości i wiedzy drugiego, ma klapki na oczach, drugi zaś próbuje, celowo, lub nie, posłać ją na dno, wmawiając, że wszystko idzie w dobrym kierunku.