Agencja Rekrutacyjna Link2Europe

Dzień dobry, zostałam zwerbowana do pracy w Belgii przez agencję Link2Europe. Obiecywano mi kontrakt na 100 dni. Miała to być praca w sektorze rolniczym, przy sadzonkach drzew na terenie Belgii.  Zgodziłam się tylko i wyłącznie ze względów finansowych. Obiecywano mi 10 euro netto na godzinę, co przy pracy przez 5 dni w tygodniu po 10 godzin dziennie, miało dać 500 euro tygodniowo.  Po przyjeździe do Belgii musiałam wykonać test na obecność koronawirusa i odbyć 10-dniową kwarantannę w hotelu. Mimo, że wynik był negatywny musiałam wykonać drugi test po 7 dniach. Ponieważ kolejny wynik również był negatywny, mogłam pójść do pracy.  Wszystkie dokumenty jakie dano mi do podpisu były w języku flamandzkim, więc musiałam podpisać je, nie wiedząc co w nich jest. Pani (usunięte przez administratora) - rekruterka - wyjaśniała mi tylko, co podpisuję. Cały regulamin pracy był po flamandzku. Już pierwszego dnia, zabrano nas w pole, mimo, że kobiety miały pracować tylko w hali. Przez pięć godzin musieliśmy obrobić 8 pól! Praca trwała do 18, więc ostatnie pole oczyszczaliśmy po ciemku, zapadając się w błocie po kolana. Dojazd do pracy jaki oferował pracodawca polegał na jeździe rowerem, nie posiadającym kompletnego oświetlenia przez las po zmroku.  Słońce w Belgii wstaje ok. 8. 30 i zachodzi ok. 17.30, więc by dojechać na 7. 30 do pracy trzeba było jechać po ciemku przez las ok 5 km. i tą samą drogą wrócić po godz. 18.  Zaraz na drugi dzień okazało się, że czas przerwy od pracy nie jest objęty wynagrodzeniem. Pomieszczenia dla pracowników były nieogrzewane, nie było też wyodrębnionego miejsca dla palących i niepalących, w związku z tym osoby niepalące - takie jak ja - musiały przebywać w zadymionym pomieszczeniu. Poinformowano nas także o wysokim ryzyku wystąpienia tężca, o czym nie było mowy przed wyjazdem. Na drugi dzień, po dziewięciu godzinach spędzonych przy segregacji drzew, przywieziono ostrokrzew, co i tak było łatwiejsze niż praca w polu na deszczu, co musieli wykonywać mężczyźni.  Gdy cierń utkwił mi w oku, nie mogłam przez chwilę pracować. Zmęczenie było tak wielkie, że zaczęłam przenosić pojedyncze gałęzie, zamiast dźwigać kłujące chaszcze całymi garściami. Gdy zobaczył to kierownik nadzorujący pracę, zaczął na mnie krzyczeć i zmuszać mnie do przenoszenia całych naręczy ostrokrzewu. Odmówiłam twierdząc, że mogę wykonać tę samą pracę inną techniką, ale on nie znał angielskiego.  Na drugi dzień zostałam zwolniona z pracy, o czym poinformowano mnie na przerwie w obecności innych pracowników, by pokazać im co grozi za sprzeciw wobec kierownictwa.  Powinnam była zarobić 180 euro netto za 18 godzin pracy, ale okazało się, że z mojej wypłaty zostanie tylko 30, bo reszta musi pójść na opłacenie hotelu i wizyty u lekarza (test na covid). Miałam zatem zarobić marne 140 złotych za morderczą pracę, co nie starczyło nawet na zakup biletu powrotnego. Wszystkie moje wydatki - bilety autobusowe (800 zł), buty do pracy (nie powiedziano mi nic o konieczności posiadania gumowego obuwia, więc musiałam się w to zaopatrzyć po przyjeździe) - kosztowało mnie więcej niż te nędzne 140 zł.  Piszę o tym ku przestrodze dla wszystkich osób, które zdecydują się na wyjazd do Belgii w celach zarobkowych. Mogą stracić więcej niż zyskać.  Już pierwsza międzynarodówka wywalczyła pracownikom 8 godzinny dzień pracy i pięciodniowy tydzień. Tymczasem Polacy w Belgii traktowani są jak tania siła robocza. w ten sposób wykorzystuje się ciężką sytuację finansową, by zmusić ludzi do pracy przekraczającej ich siły i wyrzucić za drzwi jeśli się zbuntują.