PIEKARNIA-CUKIERNIA PELLOWSKI

Nie wiem jak to wygląda teraz ponieważ moja przygoda z firmą Pellowski zakończyła się w 2020 roku ale z tego okresu mogę co nieco opowiedzieć - praca niezbyt wymagająca, w końcu obsługa kasy fiskalnej i dbanie o ekspozycję oraz porządek do najtrudniejszych nie należy, tak atmosfera w głównej piekarni pozostawała wiele do życzenia, na moje szczęście moją bezpośrednią przełożoną była córka ale szkoląc się przez chwilę na punktach należących do rodziców byłam świadkiem wielu nieprzyjemnych sytuacji, w których główną rolę odgrywała mama - Pani Katarzyna, szacunek do pracownika, a raczej jego brak na zapleczu był bardzo widoczny, oczywiście na froncie piekarni Pani mama uśmiechnięta od ucha do ucha, Ukrainki zatrudnione tam nieraz słyszały niewybredne komenatrze, zresztą Półki też. Jeśli chodzi o samą pracę, 12h samej na jednym punkcie, umowa zlecenie dla studentów z w teorii elastycznym grafikiem, bardzo często były telefony z prośbą o przyjście dodatkowo do pracy bo koleżanka z innego punktu nie mogła, szefowa potrafiła być przekonująca, zawsze zachęcała dodatkiem w postaci premii, niestety bez odzwierciedlenia w rzeczywiście choć jak na tamte czasy stawka nie była najgorsza, pracując po 180-200h w miesiącu wypłata była spora. Co do relacji pracownik-szefostwo, młodzi ludzie więc starali się w jakiś sposób nawiązać bardziej kumpelską relacje niestety nie potrafili zarządzać kadrą, panował chaos i wiele nieścisłości. Jeśli chodzi o produkty i ich świeżość, no cóż ;) praktykowano tam sprzedaż wczorajszego pieczywa następnego dnia jako świeżego, po skończonej zmianie wymagano od nas abyśmy zaparkowały ładnie wypieki w reklamówki aby następnego dnia koleżanka mogła je wypakować i ułożyć ponownie na półeczkę, nie podobało się szefostwu kiedy zbyt duża ilość niesprzedanego produktu wracała do głównej siedziby, raz nawet poproszono mnie aby pozostawić na następny dzień bułki maślane - bo przecież są jeszcze świeże ;) takie też trzeba było sprzedawać, nie za pół ceny oczywiście. 12-godzinne zmiany sprawiały, że przerwy miało się tyle co nic bo punktu zostawić nie można było samego, więc przerwa na przysłowiowe siku odbywała się pomiędzy klientami, były punkty gdzie nie działo się praktycznie nic, wtedy faktycznie miało się sporo czasu dla siebie ale były także i takie jak np przy SKM Przymorze gdzie kolejka ustawiała się aż za drzwiami wejściowymi i nikogo nie obchodziło, że nie ma czasu napić się kawy czy zjeść śniadania. Mój ukochany, nieistniejący już punkt przy Kilińskiego - w lato można się było ugotować (partner szefowej był w stanie zapewnić jedynie rozpadający się wiatrak) natomiast w zimie przy minusowej temperaturze kilka warstw ubrania to było must have, inaczej można było zamarznąć. Ale tak jak mówię, wszystko to działo się kilka lat temu, może ciągła rotacja studentów dała zarządowi do myślenia i zmienili trochę podejście do pracownika jak i ogólnych warunków pracy